Nie jestem związany z Warszawą w żaden sposób, ani emocjonalny ani biznesowy ani sportowy. Jest mi raczej obojętne, czy drużyna z Warszawy (w różnych dyscyplinach sportowych) odnosi spektakularny sukces na międzynarodowych arenach. Jest mi to obojętne szczególnie wówczas, gdy ową drużyną jest zespół kopaczy warszawskiej Legii.
Nie to, że bym się zmartwił ich sukcesami ale też nie martwią mnie ich porażki.
Zasiadłem zatem całkiem spokojnie, aby obejrzeć pojedynek Legii w ramach eliminacji do Ligi Mistrzów. I nie zawiodłem się. Drużyna przyjezdna, amatorska, poradziła sobie spokojnie ze zbiorem dowolnych zawodników piłkarskich Legii. 1:1 to wynik, który mnie jednak nieco zaskoczył, bo remis z drużyną, która ma budżet 5 razy mniejszy niż Legia jest dużym wyczynem warszawskiego zespołu. Zespołu?
Dodam, że remis ten warszawiacy uratowali w ostatniej chwili, a gdyby przegrali 3:1 byłoby sprawiedliwie.
Ale nie to jest najważniejsze, pewnie w rewanżu Legia prześliźnie się do nastepnej rundy eliminacji. Dla kogoś, kto dopiero dwa dni temu skończył oglądać piłkarski Mundial, oglądanie meczu Legii z irlandzkim zespołem było cierpieniem potwornym.
Cierpiały zęby, cierpiały nerki, cierpiały oczy, cierpiała dwunastnica..
