Miałem już nie pisać o ustępującym (ładnie brzmi, prawda?) Prezydencie B. Komorowskim. Ale warunkowałem to tym, że PBK wycofa się łagodnie z czynnego życia politycznego. Ale nie posłuchał. Zatem do dzieła...
Obejrzałem w mediach fragment dzisiejszego spotkania PBK z klubem parlamentarnym PO. Tak, jeszcze coś takiego istnieje. Widziałem łzę płynącą po policzku (nie wołowym) PBK. Widziałem setki, tysiące uścisków i przytuleń. I słyszałem Jego deklarację udziału w "bitwie parlamentarnej": "dalej do przodu, dalej ostro i zdecydowanie"
(brawa, rzęsiste brawa).
Były też słowa podziękowań i otuchy ze strony wypróbowanych przyjaciół i przyjaciółek psiapsiółki. Były hołdy, pochwały i czoła bicie (czołobitność). Teoretycznie ogólny wydżwięk spotkania zasadza się na - paradoksalnie zaskakujacym jak na PO sformułowaniu - "alleluja i do przodu". No, może bez "alleluja"
Ale też było coś, o czym być może media typu GW nie doniosą. Otóż były przeprosiny. Przeprosiny względem PBK za to, że nie zdobył wystarczającej ilości głosów na terenie jakiegoś lokalnego kacyka z PO. Jednym słowem przepraszano PBK za to, że PBK nie wygrał. To się nazywa innowacja - pewnie o niej tyle mówił w kampanii PBK.
Ale też należy się zasadnie domyślać, że pod wodą tej góry lodowej o nazwie PO czają się (niechcący wczoraj ujawnione) pretensje pod adresem PBK: raz, że nie wygrał, co samo w sobie nie jest może najważniejsze z punktu widzenia kluczowych interesów PO (w drugiej kadencji mógł już śmiało walczyć o przyszły pomnik dla siebie odcinając się radykalniej od PO); dwa, że stworzył - dla PO - mało komfortowe warunki przed wyborami do parlamentu. I to jest sytuacja, która wymaga co najmniej przeprosin za potencjalne przyszłe straty moralne, materialne i żywieniowe prominentnych członków PO.
Reasumując, dzisiejsze spotkanie PBK - PO przebiegło w tradycyjnej dobrej atmosferze, ale z cichym peowskim komunikatem pod adresem PBK:
Przepraszamy i prosimy o przeproszenie...
