No i się stało. Pewnie stanie się jeszcze nie raz, ale to nie zwalnia mnie z poczucia konieczności zajęcia się sprawą polityki informacyjnej Prawa i Sprawiedliwości. Ktoś może powiedzieć, że nie ma czym się zajmować i ja w jakimś stopniu muszę przyznać rację. Nie widzę tej polityki. Tym bardziej, że swego czasu napisałem o tym w grudniu 2016 roku w notce zatytułowanej Domagam się wojny!
Napisałem, ale jak widzę trzeba to zrobić ponownie, z nadzieją, że może ktoś się jednak zreflektuje na przyszłość i oszczędzi mi, innym oraz sobie medialnej awantury. Nie sprawia mi bowiem przyjemności oglądanie (i słuchanie) w TV lamentów niewiasty z opozycyjnego ugrupowania. I co z tego, że jej histeria jest na pokaz. Co z tego, że nie ma racji i jęczy tylko dlatego, że ma okazję. A po co było dawać jej okazję do takich popisów. Po co? Po co szarpać ludziom – nawet tym nieprzyjaznym PIS – nerwy i prowokować również prawicowych blogerów do pisania notek wyłącznie na podstawie ogólno-medialnego lamentu? Notek powielających ćwierćprawdy, półprawdy i co gorsza „jednedwudziestepiąte” prawdy?
Jedna zasadnicza uwaga na początek: to, że głosowałem na PIS nie oznacza, że mam siedzieć cicho jak mysz pod miotłą i cieszyć się wyłącznie z tego, że Platforma Obywatelska już nie rządzi. Bardzo się cieszę, że PO już nie rządzi, ale to mało. Zbyt mało. Oczekiwania mam – jak i znacząca część Polaków – spore. A od kogo mam wymagać jak nie od polityków Prawa i Sprawiedliwości. Bardzo bym nie chciał w przyszłości skonstatować, że od nich nie należy wymagać przesadnie dużo. A najlepiej bardzo mało…. OK, dość zastrzeżeń, przechodzę do sprawy i do rzeczy a mianowicie ustawy metropolitalnej oraz (zasadniczo) do sposobu jej wprowadzenia.
źródło: Muzeum Tortur Intelektualnych
Uwaga: Jestem na TT (link na winiecie bloga) ale nie ma mnie na FB, więc ....
